Terug naar het vergeten verleden

Ken je het gevoel dat je het anders had willen doen in het verleden? Dat je iemand de waarheid had willen zeggen of iets had willen goed maken? Elke maand trekt verslaggeefster Neeltje Breemer erop uit om iets te ondernemen. Deze maand gaat zij terug naar het verleden tijdens regressietherapie.

Door: Neeltje Breemer

Een therapie voor emotionele of onverwerkte problemen. Een therapie waar iedereen wel iets over gehoord heeft, maar nooit echt duidelijk wordt wat er precies met je gebeurd. Ga je onder hypnose? Is het wel veilig? Ben je buiten bewustzijn?

Je gaat uiteraard niet bij de eerste verkoudheid naar een regressietherapie. Deze therapie is toegankelijk voor iedereen die open staat om aan zichzelf te werken. De therapie gaat er vanuit dat elk probleem, lichamelijk of geestelijk, een oorzaak heeft dat ligt in het verleden. Tesso Holst, therapeut in Driebergen, omschrijft deze nog redelijk onbekende therapie als “het herbeleven en verwerken van vroegere ervaringen die ten grondslag liggen aan huidige problemen en eigenaardigheden”. Eng? Absoluut niet. Verslaggeefster Noortje reisde af naar Driebergen om haar herbeleving van vroegere ervaringen op te doen.

Voordat je op bezoek gaat bij de zielendokter moeten er eerst dingen gebeuren. Tesso Holst vroeg mij voor de therapie een intakeformulier in te vullen, zodat de therapeut gericht te werk kan gaan. Je verwacht dan vragen als “heb je een moeilijke jeugd gehad” of “heb je een liefdevolle opvoeding gehad”. Maar niets hiervan is waar. De vragen waren op een dusdanig niveau dat je nog steeds opgewekt naar de therapie ging. Nadat ik antwoord had gegeven op vragen als “heeft u last van lichamelijke aandoeningen” en “Verslavingen” (ja: roken), en het intakeformulier had ingevuld, ging ik op weg naar mijn vorige leven.

Redelijk nerveus maar ook erg nieuwsgierig bel ik aan bij regressietherapeut Tesso Holst. De avond hiervoor heb ik verschillende scenario´s in mijn hoofd afgespeeld over deze therapie. Straks kom ik er door deze therapie achter dat ik vroeger verkracht ben, of dat ik in een vorig leven een Nazi was. Niet wetend wat ik kan verwachten zet ik deze eenmaal begonnen therapie toch door, en bel nogmaals aan.

“Ik lees hier dat je niet begrijpt waarom je nog niet gehuild hebt om de scheiding van je ouders”, zegt Tesso op vragende toon.

Een vriendelijke man met een open uitstraling doet de deur open, wat mijn nervositeit direct doet verdwijnen. Er wordt een kopje koffie ingeschonken (“met geitenmelk of normale koffiemelk?”) en Tesso legt me uit wat ik van deze therapie kan verwachten. “Zijn er mensen met traumatische ervaringen van vroeger die ze liever niet hadden herbeleefd?”, is iets wat ik mij meteen afvraag. Geen reden voor paniek, want Tesso legt uit dat je ziel, mocht deze onverwerkte gebeurtenissen hebben vastgehouden in een vorig leven, gereinigd en geheeld kan worden door middel van regressietherapie. Er is dus nog hoop, grap ik in mezelf.

Samen met Tesso loop ik naar de behandelkamer waar een ontspannen sfeer hangt. Er zijn grote ramen en licht geverfde muren die je in een relaxte gemoedstoestand brengen. Aan de zijkant van het bed ligt een kussen en een poef. “Bij sommige mensen komt er tijdens de therapie zoveel vastgehouden lichaamsemotie los, dat ze de behoefte hebben om deze fysiek te uiten. Deze gevoelens kunnen ze dan alsnog loslaten op de kussens”, verklaart Tesso die gaat zitten op de stoel naast het bed.

Ik trap mijn schoenen uit en ik maak het mezelf gemakkelijk op het bed. Eerst wil Tesso nog praten over mijn ingevulde intakeformulier.

“Ik lees hier dat je niet begrijpt waarom je nog niet gehuild hebt om de scheiding van je ouders”, zegt hij op een vragende toon.

Dat klopt en dat vind ik ook erg raar van mijzelf. Van vrienden hoor je wel eens dat hun ouders gescheiden zijn, en dat ze het er erg moeilijk mee hadden. Ik snap niet hoe het kan dat ik er zo koeltjes over doe. “Wat voor gevoel geeft het je dan wel, hoe denk je er nu over?”. Ik denk diep na en weet eventjes niet wat ik moet antwoorden. “Teleurstelling en onbegrip dat houden van niet genoeg was voor hen, en voornamelijk onbegrip dat houden van opeens op kan houden. Voor mij is dat oneindig”. Terwijl ik dit zeg verbaas ik mij erover hoe rationeel dat moet klinken voor Tesso. Op rustige en zachte toon laat Tesso weten dat hij begrijpt wat ik zeg en vraagt mijn ogen dicht doen.

“En hoe voelt dat nu, als je er aan terug denkt dat de liefde niet genoeg was voor hen om bij elkaar te blijven?”, vraagt Tesso op een zachte, bijna fluisterende toon. Buiten hoor ik de vogeltjes fluiten en ik probeer mijn hele lichaam te ontspannen. Tesso vraagt me de teleurstelling te voelen en rustig te blijven liggen met mijn ogen dicht. Vervolgens geef ik een heel betoog waarom ik denk dat liefde voor iemand eeuwig blijft, waarop gevraagd wordt hoe het voelt als ik denk dat liefde soms op kan houden.

Ik voel me vertrouwd op deze plek, maar realiseer me dat mijn ex-vriendje niet thuis hoort in deze kamer.

“Hoe voelt die teleurstelling, en waar voel je die teleurstelling in je lichaam?” hoor ik Tesso vragen. Mijn hele lichaam is nu ontspannen en ik voel dat ik langzamerhand de controle over de realiteit verlies en in een eigen droomwereld terecht kom.

Tesso vraagt mij op reis te gaan naar een plek waar ik me prettig voel. Met m´n ogen dicht denk ik diep na waar ik het gelukkigst ben. De reis begint op het balkon van het huis van mijn ouders in Oostenrijk. Ik sta op dat balkon, kijk om me heen naar de strakblauwe lucht en de zon aan de hemel, prachtig besneeuwde bergen en voel me intens gelukkig en rustig. “Dat balkon is zo groot dat je diegene en datgene daar allemaal kan ontvangen die te maken hebben met dat onbegrip dat houden van op kan houden”, hoor ik ver van mij vandaan Tesso op zijn vertrouwde, zachte stem zeggen. Mijn ziel en gevoel zijn daadwerkelijk op dat balkon, maar voor 10% besef ik nog dat mijn lichaam gewoon op dat bed ligt.

Op dat balkon ontvang ik mijn ex-vriendje, die volgens Tesso te maken hebben met mijn onbegrip dat houden van op kan houden. Als ik mijn ex-vriendje zie snap ik eerst niet wat hij daar doet. De link tussen hem en de scheiding van mijn ouders kan ik dan nog niet leggen. Het enige wat ik zie is mijn grote, ruime en met zonlichtgevulde kamer. Ik voel me vertrouwd op deze plek, maar realiseer me dat mijn ex-vriendje niet thuis hoort in deze kamer. Ik voel dat het verleden nog niet is afgerond en vind dat we beide niet eerlijk zijn geweest. Het is allemaal nog niet uitgepraat. Dan komt ook mijn vader het balkon op. Volgens mijn vader is het zijn keuze niet om te scheiden en bevestigd mij in mijn gedachte dat liefde niet kan ophouden. Vervolgens komt er een soort zon het balkon op, dit blijkt mijn overleden oma te zijn. Oma heeft het meest te maken met mijn teleurstelling en onbegrip dat liefde op kan houden en het ontbreken van verdriet over de scheiding van m’n ouders.

Als 4-jarig meisje kijk ik in de ogen van mijn moeder en begrijp waar de ruzie tussen haar en oma over ging.

Tesso vraagt mij nog meerdere plekken te bezoeken tijdens de therapie. Vanaf dat balkon reis ik met mijn oma mee naar haar vroegere huis, waar ik haar ruzie hoor maken met mijn moeder. “Waarover maken ze ruzie, kan je dat horen?”. Ik zie mijzelf als 7-jarig meisje, en snap niet wat ik op mijn oma´s zolder doe en waarom mijn moeder ruzie heeft met m´n oma. Ik heb m’n moeder nog nooit zo boos gezien en dat vind ik helemaal niet leuk. Diep van binnen heb ik het gevoel dat de ruzie over mijn vader gaat, maar ik snap niet waarom. Mijn zus loopt de zolderkamer binnen en geeft me een knuffel. Als we weer met m’n moeder naar huis rijden dan zit ik samen met mijn zus en broertje doodstil op de achterbank omdat we weten dat ze nog heel erg boos is.

Ik had inmiddels al als 4-jarig meisje besloten, toen mijn zusje een pak slaag kreeg van m,n moeder, om muisstil te zijn en niets van me te laten horen als iemand boos is omdat ik bang ben dat ze anders boos op mij worden. Als de volwassene van nu loop ik naar het 4-jarig meisje en sluit haar in mijn armen en vertel haar dat ze haar mond niet meer hoeft te houden als er ruzie is. Ze mag weer zijn wie ze is. Dat vindt ze fijn en begint weer te lachen. Tesso vraagt me om samen naar m’n moeder te lopen en te vertellen over besluit wat ik als 4-jarige had genomen. Moeder geeft haar een knuffel en zegt dat dit niet haar bedoeling was geweest en dat ik gewoon al mijn emoties mag uiten als zij of iemand anders boos is. Er valt een zware last van me af en ik zie dat de 4-jarige zich weer helemaal gelukkig voelt. Ik zie nu duidelijk het verband met het gebrek aan assertiviteit op bepaalde momenten in mijn leven.

Vervolgens sta ik als 4-jarig meisje in de oude woning van mijn ouders waar ik boos word op mijn vader. “Wat wil je nu tegen je vader zeggen. Waar komt die woede vandaan? Is jouw moeder ook in deze kamer?”, vraagt Tesso mij rustig. Als 4-jarig meisje wil ik aan mijn vaders mouw trekken. Ik ben boos op hem. Het liefst wil ik heel hard aan zijn mouw trekken en hem door elkaar schudden. Hij is vreemd gegaan, dat had hij niet moeten doen. In een vaag gevoel van realiteit heb ik door dat ik aan Tesso zijn mouw aan het trekken ben. Na het uiten van mijn woede heb ik een dialoog met hem waarin ik het inzicht krijg dat hij niet gelukkig was maar wel van m’n moeder houd, maar dat dit soms niet genoeg is. Ik begrijp hem en zie nu het verband met de relatie met mijn ex-vriendje.

Ik kijk als 4-jarig meisje in de ogen van mijn moeder en begrijp nu waar de ruzie tussen haar en oma over ging. Ik zie bij haar dezelfde woede en onbegrip als die ik voel. Nu snap ik waarom ik boos op mijn vader ben. Mijn moeder zegt niets, mijn vader zegt niets, er is geen bewijs… Maar een gevoel in mij als 4-jarige meisje zegt dat mijn vader is vreemd gegaan. Dit gevoel vertel ik aan Tesso die zegt dat het niet aan mij is om boos te zijn.

“Deze woede en onbegrip horen bij jouw moeder thuis, niet bij jou”, zegt Tesso op kalmerende toon. Hij vraagt mij als 4-jarig meisje deze woede en onbegrip terug te geven aan mijn moeder, door haar handen vast te pakken. Verbaast zie ik dat de woede en onbegrip als sneeuw uit me stroomt, door mijn moeder heen naar haar ouders. Gelijktijdig krijg ik een ongelofelijk gevoel van stralende liefde in m’n hart ervoor terug. Iets in mij geef ik over aan haar en krijg er iets wat ik verloren was voor terug. Dat voel ik gewoon! Alles valt op z’n plaats en Tesso vraagt me om het 4-jarige meisje in me op te nemen. Ze mag gewoon weer kind zijn in mij.

Dan vraagt Tesso me weer terug te gaan naar de zolderkamer bij oma om te kijken hoe het nu met mijzelf als 7-jarig meisje is. Ze straalt helemaal en ze mag net als het 4-jarige meisje een plekje in me innemen en mag ook gewoon weer kind zijn in mij.

Vanuit de zolderkamer van oma ga ik weer terug naar het balkon in Oostenrijk waar vanuit ik begon met mijn sessie. Hier werk ik het één en ander nog verder uit met mijn vader en mijn ex-vriendje.

Mijn lichaam voelt licht aan, mijn ademhaling gelijkmatig en ik heb een heel fijn warm gevoel.

Na twee uur rondgereisd te hebben (blijkbaar verlies je tijdens zo´n therapie je gevoel voor tijd en plek) vraagt Tesso mij om afscheid te nemen van iedereen die voorkwam in mijn ´trance´. Slechte energiestromingen die ik heb overgenomen van familieleden of onopgeloste problemen sluit ik af met de betrokkenen. Dat gaat hetzelfde als ik deed met mijn moeder: ik hou hun handen vast, en al pratend voel ik iets uit mijn lichaam wegtrekken. Terwijl ik dat doe voel ik me opgelucht. Alsof er een probleem uit je lichaam verdwenen is. Langzaam ontwaak ik uit mijn ´droomwereldje´ en kijk verward om me heen. In tijden heb ik me niet zo gelukkig en vol energie gevoeld.

Mijn lichaam voelt licht aan, mijn ademhaling gelijkmatig en ik heb een heel fijn warm gevoel. Niks engs aan, die regressietherapie. Gewoon heel indrukwekkend en verhelderend, met een lekker kopje koffie achteraf!